Het strand in de verte lokt. Duiken naar schelpen, wat zeilen misschien? Een eind wandelen in de zon. Alleen zijn, zonder gedachten. Het trekt me aan, maar ik ben aan mijn stoel gebonden. Ik heb me weken op deze bevalling voorbereid. Nu moet het eruit. Ineens. Ik wil van de last die ik mezelf heb opgelegd af: het formuleren van die gedachten en gevoelens. Het is moeilijk, het zoeken naar de juiste woorden voor onbekende mensen die niet met een concrete vraag zijn gekomen. Ik denk aan de literatuur, die ik de laatste tijd nog eens doorgenomen heb. Aan de duizenden keren, dat ik alles al heb uitgelegd en toegelicht. Aan alle tijd, die ik investeerde om het systeem waterdicht te krijgen. Gedachten aan Marriët en de kinderen, die zo vaak alleen zaten, omdat ik weer moest werken. Aan al die mensen, die afhankelijk waren toen ze bij me kwamen, maar die ik onafhankelijk maakte, alleen nog maar afhankelijk van zichzelf, en niet van de dokter zoals zo vaak het geval is. Gedachten aan al die gevallen die bij me gekomen zijn: rugklachten, maagklachten, kanker in een laatste fase. Allemaal heb ik ze behandeld met hetzelfde systeem, alleen de taal die ik gebruikte was steeds anders, aangepast aan hun situatie, aan hun ervaringen, aan hun leven en hun toestand. Ik zie de vingers van de reumapatiënt die snel minder gezwollen raakten; de primaire levertumor, die kleiner werd; spit, ischias, die vrij acuut konden worden geholpen; de leukemiepatiënt van wie het bloedbeeld weer verbeterde. Ik denk aan die eerste keren dat ik als jonge arts op basis van mijn eigen theorie kanker te lijf ging, terwijl oudere collega’s, specialisten, de patiënten geen kansen meer gaven.

Dit alles gaat door mijn hoofd nu ik de eenvoud van de gedachte moet gaan overbrengen aan een onbekend publiek, mijn manier om ziekten te bestrijden vanuit de mens zelf, vanuit wat hij zelf heeft, zijn psyche, zijn karak­ ter. Over voeding en diëten praat ik niet, over medicijnen evenmin. Ik geloof in het geweldig goede mechanisme en organisme in de mens, dat zeer wel in staat is om verkeerde stoffen af te breken of niet op te nemen, weg te filteren, dat zijn eigen weg wel vindt als het niet beperkt wordt. Het regelsysteem achter die processen interesseert me, de pro­ cessen op zich vertrouw ik blindelings. Ik ben daar nooit in teleurgesteld.