Oegandese kinderen zijn in de baarmoeder al een deel van de stam, er is al saamhorigheid. Alles gebeurt amen de zwangerschap is niet geïsoleerd, het werken is niet geïsoleerd , eten is niet geïsoleerd, wonen is niet geïsoleerd. Ze mogen in vrijheid hun natuur zijn. Misschien is het dat wat ze voelen in de baarmoeder, die vrijheid van zijn. Als vrije mensjes in de natuur hebben Oegandese kinderen een betere basis dan de westerse kindertjes.
Mijn eigen ervaring met regressiehypnose bevestigt bovenstaande informatie dat kinderen veel meer hebben waargenomen van hun omgeving dan ze zelf welen. Ik bedoel hiermee niet de populaireregressie-hypnose naar vorige levens, maar die naar vroegere leeftijden, tot in de baarmoeder toe.
Hoe gaat dat waarnemen van zo’n baby’tje in de baarmoeder? Wat zijn de consequenties voor de rest van zijn leven? Wat zijn de consequentie voor een groep die in een bepaalde periode geboren is, zoals ik in het midden van de oorlog tijdens de hongerwinter? Hoe gaat het met de kindertjes in voormalig Joegoslavië in oorlogstijd? Hoe gaat het in Ruanda met de kinderen die in de baarmoeder zaten met al die stress en angsten van de strijd om zich heen?
En wat is bijvoorbeeld de invloed van drugs op de foetus? De kinderen van crackmoeders, van alcoholici vertonen een gedrag dat tegen alle logica ingaat en ze kunnen ontzettend moeilijk contact maken met de reële wereld. In Amerika is een film gemaakt over het foetale alcoholsyndroom en de ernstige consequenties voor het postnatale leven van het kind dat dit meegemaakt heeft.