Την πρώτη φορά που ανέφερα στους συναδέλφους μου τα ευρήματά μου, μια αρχή κοινή στην ψυχή κάθε μο­ ναδικού ατόμου, αυτοί αντέδρασαν με δυσπιστία. Ήταν αλήθεια άραγε; Μοναδικά άτομα, όλα με μια κοινή βάση για τη μοναδική τους ψυχή; Αλλά, όταν τους αποκάλυψα ένα μέρος του μυστηρίου, ήθελαν να μάθουν περισσότε­ ρα, και όταν έμαθαν πια, ήθελαν να τα κάνουν πράξη. Ένας γιατρός ασχολείται κάθε φορά με ξεχωριστά άτομα, ωστόσο παράλληλα λαμβάνει υπόψη του κάποιους κοι­ νούς παράγοντες. Μελετά τη σπονδυλική στήλη, τη σω­ ματική κατασκευή, τα ανατομικά δεδομένα. Ξέρει τη σω­ στή θέση των σπονδύλων, πώς πρέπει να είναι. Ανεξάρ­ τητα από τις σημαντικές ατομικές διαφορές, αυτά τα δε­ δομένα συνιστούν ανατομικές βάσεις, ακριβώς όπως το στομάχι ή ο πνεύμονας. Ελπίζω να μπορέσω να σας εξηγήσω ότι η ψυχική βάση αποτελεί ένα εξίσου σημαντικό δεδομένο για την ιατρική, ακόμα κι αν ο καθένας είναι μοναδικός και έχει τη δική του προσωπικότητα. Η βάση για την ψυχή παραμένει αμετά­ βλητη, όπως μια ανατομική σταθερά, παρ’ όλες τις διαφο­ ρές στο ύψος, στο βάρος και στο χρώμα του δέρματος.
Βρίσκομαι σε αυτό τον ηλιόλουστο τόπο, τρεις χιλιά­ δες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, ακριβώς για να εξηγήσω τη θεωρία αυτή. Ήρθα με τη θέλησή μου, αλλά πιθανόν να μην το είχα καταφέρει εάν δεν είχα τη θερμή ενθάρρυνση των ασθενών μου, ορισμένων πολιτικών, στελεχών διαφόρων επιχειρήσεων και κάποιων φίλων που είναι ήδη εξοικειωμένοι με τη θεωρία αυτή και οι οποίοι με πίεζαν συνεχώς να την καταγράψω τελικά στο χαρτί. Χρόνο με τον χρόνο, με ωθούσαν προς την ίδια κα­ τεύθυνση, ο καθένας ορμώμενος από μια διαφορετική οπτική. Κάποιος άντλησε από αυτή τη θεωρία τη δυνα­ τότητα να επιβιώσει, παρά την πνιγηρά πολυάσχολη κα­ θημερινή του ζωή. Ένας άλλος μπόρεσε να βελτιώσει τις διοικητικές του ικανότητες. Άλλοι κατάφεραν να διατη­ ρήσουν το υψηλό τους επίπεδο ως τραγουδιστές, χορευ­ τές μπαλέτου ή αθλητές. Κάποιος ζωγράφος διείδε τη δυνατότητά του να δώσει μεγαλύτερο εκφραστικό βάθος στο έργο του. Ένας πολιτικός να είναι λιγότερο ευάλωτος σε επιθέσεις. Όμως τη μεγαλύτερη πίεση τη δέχτηκα από τους ασθενείς μου. Ασθενείς που υπέφεραν από ρευμα­ τοειδή αρθρίτιδα και οι οποίοι έμαθαν να διαχειρίζονται τον πόνο και την επιδρομή των συμπτωμάτων. Ασθενείς με κακοήθεις όγκους, που ανέκτησαν τον έλεγχό τους ή εξασφάλισαν μια ισορροπία στη σχέση τους με τον όγκο, η οποία τελικά διευκόλυνε κάπως τα πράγματα. Επίσης, άλλοι έμαθαν πώς να αντιμετωπίζουν ένα κρυολόγημα. Και τελευταίοι έρχονται, αλλά όχι έσχατοι, οι συνάδελφοί μου, γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων και γενικοί παθολό­ γοι, οι οποίοι δίδαξαν στους ασθενείς τους πώς να κατα­ πολεμούν τον πόνο με τη βοήθεια μιας απλής μεθόδου, χωρίς να έχουν την ανάγκη να καταφύγουν άμεσα σε ια­ τρικές θεραπείες που πρωτίστως στερούν από τον ασθε­ νή την ανεξαρτησία του. Η μακρινή παραλία με καλεί. Να πάω για κατάδυση για κοχύλια ή μήπως καμιά βόλτα με ιστιοφόρο; Μια μα­ κρινή βόλτα στον ήλιο. Μόνος, χωρίς σκέψεις. Όλα είναι πολύ ωραία, αλλά εγώ είμαι κολλημένος στην καρέκλα μου. Αφιέρωσα εβδομάδες ολόκληρες για την προετοι­ μασία αυτού του τοκετού. Τώρα πρέπει να συντελεστεί. Με μία κίνηση. Θέλω να αποδράσω από το βαρύ φορτίο που έχω επωμιστεί: να δώσω μορφή και συναίσθημα σε αυτές τις σκέψεις. Είναι δύσκολο να αναζητά κανείς τις σωστές λέξεις που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει απένα­ ντι σε αγνώστους οι οποίοι δεν έχουν θέσει ουδεμία ερώ­ τηση. Σκέφτομαι τον τρόπο γραφής για μια φορά ακόμα. Ανακαλώ τις χιλιάδες φορές που έχω εξηγήσει και δια­ σαφηνίσει τα πάντα, το πόσο χρόνο έχω επενδύσει για να κάνω το σύστημά μου άρτιο. Σκέφτομαι τη Mariette και τα παιδιά οι οποίοι έμεναν μόνοι αρκετά συχνά επειδή εγώ έπρεπε να δουλεύω. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εξαρτημένοι όταν τους γνώρισα, αλλά με τη βοήθειά μου έγιναν ανεξάρτητοι και εξαρτιόνταν πια μό­ νο από τον εαυτό τους, όχι από τον γιατρό, όπως συμβαί­ νει συχνά. Σκέφτομαι τις περιπτώσεις που αντιμετώπισα όλα αυτά τα χρόνια: πόνοι στη μέση, στο στομάχι, καρ­ κίνος του τελικού σταδίου. Χρησιμοποίησα το ίδιο σύστημα σε όλες τις περιπτώσεις: μόνο η γλώσσα που χρη­ σιμοποίησα ήταν κάθε φορά διαφορετική, προσαρμο­ σμένη στην περίπτωση του κάθε ατόμου, στις εμπειρίες, στη ζωή του και στην κατάστασή του. Βλέπω τα δάχτυλα του ασθενούς με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα τα οποία σε σύντομο διάστημα έχασαν μέρος του οιδήματός τους, έναν ηπατικό όγκο που μειώθηκε σε μέγεθος, κάποιες πε­ ριπτώσεις λουμπάγκο και ισχιαλγίας που ανταποκρίθη­ καν εντυπωσιακά, έναν ασθενή με λευχαιμία του οποίου οι αιματικοί δείκτες βελτιώθηκαν. Θυμάμαι τις πρώτες φορές που ως νεαρός γιατρός χρησιμοποίησα τη δική μου θεωρία για να καταπολεμήσω τον καρκίνο, ενώ πα­ λαιότεροι συνάδελφοι, ειδικοί και ασθενείς είχαν χάσει κάθε ελπίδα.